Logopedia i diagnoza
Diagnoza stanowi podstawę terapii integracji sensorycznej, nastawionej na rozwój i ćwiczenie kinestetycznych zdolności dziecka. Terapia ta nazywana jest “naukową zabawą”, gdyż podczas sesji z certyfikowanym terapeutą obserwuje się dziecko w sytuacji zabawy różnymi, przygotowanymi przedmiotami lub w określonych sytuacjach (huśtanie się, jazda na deskorolce). Poprzez zabawę dokonuje się integracja bodźców zmysłowych oraz doświadczeń płynących do ośrodkowego układu nerwowego. Terapia nie służy nauce konkretnych umiejętności, ale usprawnia system sensoryczny i procesy układu nerwowego, które stanowią bazę do rozwoju umiejętności. W toku ćwiczeń terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia zakresu motoryki czy koordynacji wzrokowo-ruchowej. Służą temu odpowiednie techniki, eliminowanie, wyhamowanie lub ograniczenie niepożądanych bodźców.
Jak diagnozować metodami integracji sensorycznej?
Założenia teorii integracji sensorycznej opierają się na neurologii i teorii zachowania. Bazują na takich tezach jak:
- Plastyczność neuronalna - zdolność mózgu do zmian i modyfikacji.
- Sekwencyjny rozwój procesów integracji sensorycznej - rozwój w oparciu o podstawowe zachowania wcześniej wykształcone.
- Integralność systemu nerwowego - ewaluacja mózgu z niższych systemów na wyższe, wzajemna zależność między ośrodkami podkorowymi i korowymi.
- Reakcje adaptacyjne - właściwe reakcje na wymogi środowiska.
- Wewnętrzny pęd dziecka do rozwoju - naturalna potrzeba dostarczania bodźców.
Gabinet badań do diagnozy sensorycznej musi zapewniać wymaganą przestrzeń do zadań ruchowych. Powinien znajdować się tam wyposażony odpowiednio kącik zabaw dla dzieci. W gabinecie musi być materac, deska rotacyjna, duża piłka oraz zapewnienie odpowiednich dźwięków do postawienia diagnozy.