Rozwój fizyczny dzieci z dysfunkcjami
Zmysły kształtowane są u dziecka już we wczesnym etapie życia płodowego. Do podstawowych zaliczamy: zmysł dotyku, zmysł przedsionkowy (ruch ciała) oraz ruch proprioceptywny (świadomość własnego ciała). W trakcie rozwoju mózgu zmysły te zaczynają ze sobą współoddziaływać, co jest niezbędne do właściwej interpretacji bodźców napływających z zewnątrz. U dziecka z dysfunkcją integracji sensorycznej, zmysły współpracują w sposób zaburzony, odbierając zmysły za słabo lub zbyt silnie. Układ nerwowy nie potrafi skoordynować ich działania.
Zaburzenia integracji sensorycznej można dopatrywać się w okresie niemowlęcym, kiedy dziecko odczuwa niepokój z braku zrozumienia położenia i ruchu swojego ciała. Nie wie, jakie ruchy wykonuje jego głowa, ponieważ bodźce płynące z mięśni, stawów i układu nerwowego nie są precyzyjnie przetwarzane. Kiedy pojawiają się złożone gry i zabawy, dzieci z dysfunkcjami integracji sensorycznej nie rozumieją zasad i mają kłopot z planowaniem złożonych czynności. Dzieciom z zaburzeniami integracji sensorycznej trudniej się przystosować do nowych sytuacji, mają problemy z koncentracją.
Skutkiem psychologicznym zaburzeń jest wycofanie, agresja, frustracja, niska samoocena i poczucie własnej wartości. Pomocy w leczeniu dziecka z objawami zaburzeń integracji sensorycznej należy szukać u terapeutów odpowiednio ku temu wykwalifikowanych. Nieprawidłowe oddziaływania, przełamywanie ograniczeń dziecka na siłę może być dla dziecka szkodliwe, stąd istotne jest stopniowanie trudności przy wdrażaniu terapii integracji sensorycznej.